Η ανταπόδοση

Σε κάθε ανθρώπινη σχέση υπάρχει κάτι που δίνουμε στον άλλο και κάτι που περιμένουμε να πάρουμε. Δεν έχει σημασία αν είμαστε πλούσιοι ή φτωχοί, σημασία έχει να καταλαβαίνουμε και να αναγνωρίζουμε ότι ο άλλος άνθρωπος μας προσφέρει κάτι, και ότι αυτή η προσφορά του μας ενεργοποιεί στο να του το ανταποδώσουμε. Μπορεί να είναι κάτι που θα κάνουμε μελλοντικά για αυτόν, μπορεί να είναι ένα ευχαριστώ και ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που έχουμε και περιμένει να βρει έκφραση, σίγουρα όμως είναι μία αναγνώριση που έχουμε σε αυτό που μας πρόσφερε, και αυτή η ανταπόδοση μπορεί να αποτελέσει μία κρίσιμη ιδιότητα του χαρακτήρα μας και της ποιότητας ζωής που βιώνουμε.

Δεν αναφερόμαστε σε κάτι κακό που μπορεί να μας κάνει κάποιος. Δεν συζητάμε δηλαδή για εκδίκηση. Συζητάμε μόνο για κάτι καλό που μας προσφέρει κάποιος, είτε είναι ένα υλικό αντικείμενο, είτε μία υποστηρικτική εργασία, είτε ο χρόνος που διέθεσε για εμάς. Γιατί ο κάθε ένας έχει ιδιαίτερα γνωρίσματα, γνώσεις και δυνατότητες χρήσιμες σε κάποιον άλλον. Ας υποθέσουμε ότι δίνουμε κάτι στον άλλον «αξίας» πχ 100 δραχμών. Όταν αυτός μας ανταποδίδει με κάτι άλλο «αξίας» 100 δραχμών, τότε θα έχουμε μία σωστή ανταπόδοση. Από κει και πέρα υπάρχουν άνθρωποι 2 κατηγοριών: Αυτοί που θεωρούν ότι χρωστάνε πάνω από 100 και αυτοί που θεωρούν ότι χρωστάνε κάτω από 100. 

Οι πάνω από 100, είναι οι άνθρωποι που θα ήθελε ο καθένας να έχει σαν φίλους. Είναι οι άνθρωποι που ξέρεις ότι σε οτιδήποτε χρειαστείς, θα είναι πραγματικά δίπλα σου. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να πεις τα πάντα. Είναι οι άνθρωποι που θα σε στηρίξουν ενδεχομένως πολύ περισσότερο από τους συγγενείς. Όλα αυτά όμως με μία βασική προϋπόθεση: Ότι για να υφίσταται αυτή η σχέση, θα πρέπει και εμείς να είμαστε σαν αυτούς: Να μπορούμε και εμείς να τους δίνουμε πάνω από 100. Και τι παράξενο! Αν ρωτήσεις τον έναν ή τον άλλον θα σου πει ότι αυτός ο ίδιος χρωστάει περισσότερα.

Οι κάτω από 100, είναι οι άνθρωποι που θέλουν απλά να παίρνουν από τον άλλον, χωρίς να δίνουν. Είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να έχουν πραγματικούς φίλους. Είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν κρυφά, και αναρωτιούνται γιατί οι άλλοι άνθρωποι τους αποφεύγουν, γιατί δεν έχουν μία πραγματική ανθρώπινη σχέση, γιατί δεν τους αγαπούν, γιατί δεν έχουν κάτι πραγματικό να πουν και πάντα πρέπει να μιλάνε για συνηθισμένα, άχρωμα πράγματα. Όταν έχουν κάτι αληθινό να πουν για τον εαυτό τους, αυτό είναι μόνο παράπονο. Ενοχλούνται από τους υπόλοιπους ανθρώπους, ένα μίσος ξεπηδάει μέσα τους όταν τους βλέπουν ευτυχισμένους.

Έχουν μία παράξενη κακοτυχία που τους δέρνει. Πάντα σε αυτούς συμβαίνουν τα στραβά. Συνεχώς τσακωμοί, παρεξηγήσεις, απόρριψη. Η ζωή τους απλά μία κόλαση. Εύχονται να είχαν κάποιον φίλο, κάποιον ώμο που θα μπορούσαν απλά να κλάψουν επάνω του, κάποιον να τους αγκαλιάσει και να τους πει ότι τους καταλαβαίνει. Η ασθένεια έρχεται σαν λύτρωση για αυτούς. Το να πονάνε κάπου αλλού καταλήγει ευχάριστο, γιατί ξεχνάνε την ζοφερή τους πραγματικότητα. Ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν κάποια ενδιαφέροντα ή ασχολίες, προκειμένου να ξεφύγουν από την άθλια ζωή τους.

Το μυστικό για να μπορέσουν να ξεφύγουν από αυτή τη κατάσταση βρίσκεται μόνο μέσα στους ίδιους. Το πρόβλημα τους είναι πολύ απλό: Δεν έχουν ανταπόδοση. Πως θα μπορούσε κάποιος να σχετίζεται μαζί τους δίνοντας 100 και παίρνοντας 2; Πως θα μπορούσε κάποιος να έχει φίλο του έναν ζητιάνο; Η μοναδική άμυνα που έχεις για αυτό τον άνθρωπο είναι να μείνεις μακριά του. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να καταλάβουν ότι η αιτία των συμφορών τους είναι αποκλειστικά αυτοί οι ίδιοι. Δεν χρειάζεται άλλο να κλαίνε, οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουμε αυτό το λάθος.

Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται σε κάποιους που βαρέθηκαν πια να υποφέρουν, και η ψυχή τους είναι αποφασισμένη να κάνει το βήμα για την απελευθέρωση: Η ανταπόδοση είναι το κλειδί. Το να δίνουμε περισσότερα από όσα παίρνουμε. Προσοχή όμως! Τώρα πια μπορούμε να ξεχωρίζουμε αυτούς στους οποίους θα δίνουμε κάποια, και σε αυτούς που θα τα δίνουμε όλα. Οι πρώτοι θα είναι οι συμπαθείς γνωστοί μας και οι δεύτεροι, επιτέλους, οι αληθινοί μας φίλοι που μας περιμένουν και που τους έχουμε τόσο καιρό λείψει.

πηγη