Selfitis η οξεία : η ασθένεια του αιώνα;

Selfie πρωινή, selfie με duck face, selfie σε (ξένα ενίοτε) WC, selfie στις διακοπές, στη δουλειά, κυρίως στις εξόδους. Selfie μόνο πρόσωπο, selfie μόνο πόδια, selfie με κάθε είδους γκριμάτσες, selfie με το ειδικό selfie stick… ΜΑ ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; 

Η διαπίστωση της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης ότι η… σελφίτιδα (τουτέστιν η αυτοφωτογράφιση πάνω από τρεις φορές ημερησίως και δη η δημοσίευση των φωτογραφιών) αποτελεί ψυχική διαταραχή, ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι βλέπουμε γύρω μας και, για να μη βγάζουμε την ουρά μας εντελώς απ’ έξω, βιώνουμε κι εμείς προσωπικά.

Η αυτοφωτογράφιση παλιά ήταν ταμπού. «Θα βγάλω μόνος μου φωτογραφία την αφεντιά μου, αλλά μη με καταλάβουν και γίνω ρεζίλι» λέγαμε. Τώρα πια το ζητούμενο είναι να είναι σέλφι, αυθεντική, γνήσια, με το ίδιο το δικό μου τεντωμένο χέρι γι’ απόδειξη. Αλλιώς δεν έχει νόημα.

Η πρώτη selfie που τραβήχτηκε ποτέ. Robert Cornelius, 1839

H social διαχείριση του εγώ

Τι οδήγησε στην εμφάνιση αυτής της νέας επιδημίας που προσβάλλει αποκλειστικά το ανθρώπινο είδος και ιδιαιτέρως τον δυτικό κόσμο; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Μη βιαστείτε να δαιμονοποιήσετε την τεχνολογία και την καλή κάμερα που όλοι πλέον διαθέτουμε στο κινητό μας. Η τεχνολογία απλώς, εν προκειμένω, ακολουθεί τις τάσεις μας και καλύπτει τις ανάγκες μας. Κατά τη γνώμη μου, η πρωταρχική αιτία αυτοπροβολής εν γένει είναι τα, κατά τα άλλα καλά, social media. Ο άνθρωπος της νέας χιλιετίας έμαθε να μανατζάρει τον εαυτό του, να προμοτάρει τη φάτσα του και να μη γράφει ημερολόγιο αλλά… status. Το status μας στο facebook γίνεται προς στιγμήν το status quo της ζωής μας και πρέπει να συνάδει με αυτήν, με το πακέτο του «εγώ» μας. Προϊοντοποιήσαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Τον πουλάμε και τον αγοράζουμε οι ίδιοι. Διαγράφουμε με ένα κλικ παλαιότερες δημοσιεύσεις μας και, ω πλάνη οικτρά, νομίζουμε πως με ένα κλικ μπορούμε να διαγράψουμε και το παρελθόν μας ή ό,τι μας βαραίνει. Κάπου μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα αυτοπροβολής ξεφυτρώνουν και οι σελφι.

Η τελευταία selfie του Πορτορικανού μουσικού Jadiel, που ανέβασε στο instagram λίγο πριν σκοτωθεί με τη μηχανή του τον Μάιο του 2014

Μια σκηνοθετημένη αυτοεκτίμηση

Ταυτόχρονα, το lifestyle χρησιμοποιεί τα social media ως εργαλεία για να δημιουργήσει οικειότητα με το κοινό και, φυσικά, να ανεβάσει το κασέ του. Instagram έχει ο Lio, ας κάνω κι εγώ. Έχει η Ριάνα, οπότε let’s do it like Riri ( διότι η σέλφι φύλα δεν γνωρίζει). Κι έτσι λοιπόν, από τη μία για να πικάρουμε τους 1.278 διαδικτυακούς φίλους μας, από την άλλη για να μιμηθούμε το lifestyle της διπλανής πόρτας όπως είναι πια, μετατρεπόμαστε σε αδηφάγους νάρκισσους. Ταΐζουμε το εγώ μας με likes και comments. Η αυτοεκτίμησή μας εξαρτάται από τους σκηνοθετημένους επαίνους μιας σκηνοθετημένης ζωής. Πίσω από το φως της –ειδικής για σέλφι- κάμερας, η ζωή μας ενδέχεται να είναι κενή και μίζερη. Γιατί εάν δεν είναι, δεν έχει ανάγκη τόσους προβολείς. Λάμπει από μόνη της και για λογαριασμό δικό της.

Η selfie λοιπόν, κατ’ εμέ, δεν αποτελεί αυτή καθαυτή ασθένεια. Είναι το σύμβολο του ανθρώπου της νέας χιλιετίας, του homo… publicialis. Κι ας μην κάψουμε στην πυρά τα social media. Αυτά απλώς έσκαψαν τα ρυάκια και κύλησε το νερό του ποταμού, που βρήκε αφορμή και ξεχείλισε. Του ποταμού που λέγεται υπερτροφικό, βουλιμικό εγώ και που η σέλφι είναι απλώς το σύμπτωμά του.

Αυτό που σε τρώει, όμως, μην το αφήσεις να σε χορτάσει.

ΥΓ1: Μάντεψε πόσες ωραίες στιγμές, ή έστω φωτογραφίες, έχουμε χάσει βγάζοντας τον εαυτό μας, επικεντρωμένοι στο απαιτητικό εγώ μας. Γιατί ρε φίλε, όπως και να το κάνουμε, πιο όμορφοι απ’ το ηλιοβασίλεμα δεν είμαστε.

ΥΓ2: Όπως κάθε ψυχική ασθένεια, έτσι και η selfie (ή όσα την προκαλούν τέλος πάντων) μπορεί να σκοτώσει. Για γέλια και για κλάματα…

properman.gr